Dass es nätti Lüt hett, aso so vo Pfläger und Ärzt, das ich mi ufghobe und geborge fühl und dass mini Lüt, aso Familie und Fründe au irgendwie dött sin. – und das ich glaub nid – aso, das muess nid de Momänt vom Stärbe si, sondern das wär jetzt eher so… Aso, ich glaub nid dass ich im Moment wo ich stirb grad irgend e riise Tschubblete ringsum will. Aber – quasi so, dass eifach wenn ich jetzt sag, imene Spital stärbe, das goht jetzt nid nur grad e Tag, so zwei, drei Wuche oder so, denn – eifach innerhalb vo dere Zit vill nätti Lüt.
/K.H.
Pfarrerin und Sterbebegleiterin. Mutter von fünf Kindern.
Das hoffi fescht, dass i das nie wird müesse und glaub au es isch ide hütige Zit vo allne palliative Begleitmethode wos git, nümme nötig.