/R.G.
Bestatter. Familienvater.

Aso ja s’Bild vom im Tod gah hani beschribe. Aso weisch, Bilder vom Tod… da han ich vom Schönschte bis zum Krassischte alles. Aso de Tod hinderlaht Bilder. Aber wänn ich mir s’Bild vorstelle, wenn de Tod mich chunnt go hole, dänn würd ich scho gern das er mich uf e liebevolli und uf e sanfti Art mich holt und mich dänn wücklich – i die unendlich Liebi oder was au immer – i die Sphäre bringt, wo Sorge und Missgunscht und Niid und Fruscht – äh – kei Würkig meh händ. Eso scho, ja. [ … ] Ja aso ich han es Grundbild, sisch s’Sensemannli mit de schwarze Chutte und vorallem of au so *macht ein böses Gesicht* ‹‹argh, jetzt chumi und…›› – ich dänk de Tod chan sehr sanft und liebevoll cho und er chan extrem brutal zueschlah. Aso er chan ischlah wie e Bombe und und zerstört so vill Mensche au seelisch – drum, ja – ich würd mir de Tod am liebschte so vorstelle, dass er würklich quasi als sanfte Ängel chunnt, aber – er chunnt ebe mengmal wücklich au fascht scho so chli als Beschtie. Und und, ja, und hinderlaht dänn natürlich quasi es Bild, wo me under Umständ au de Ahghörige eifach nümme chan gäh. Aso s’Verstorbnige oftmals nümme chan zrugggäh – und das isch sehr sehr tragisch. Drum, äh, ja dänk ich isch s’Bild vom Tod und s’Bild, wie wetsch quasi das de Tod dich holt, sind für mich scho zwei verschiedeni Bilder.

Antworten der anderen Personen