/A.S.
Primarlehrerin. Mutter starb an Brustkrebs.

Aso has erscht grad miteme Kolleg devo gha, wo ich ihm verzellt ha was du für e Arbet machsch und denn hämmer uns gfrogt obs wirglig e Tabu isch… oder öb me ebe eifach nid – nid so drüber schwätzt und… — *lächelt* ( ähm ) — Jo es Tabu isch jo irgendöppis wo me nid dörf sage… oder ( ? ), aso, oder jo – wo irgend e Verbot ( ? ) debi isch – bi nid sicher. ( ähm ) Aber, ich glaub, ebe es wird eifach us ebe däne Gründ ebe nid über de Tod gschwätzt, wells ebe unagnehm isch und me ebe Angscht het, dass me öppis falsch macht – aber dörf jo eigentlich jederzit. Sisch jo den ame eifach d’Frog wie d’Lüt reagiere ( ? ). — Und ich glaub — ebe, jo, dass eifach s’Läbe isch eifach presänter eso, dass me eifach nid so gärn übere Tod schwätzt. Aso dass… — jo, bi villne glaub doch nid e Teil, aso sicher nid e Teil vom alltägliche Läbe isch und dorum, jo, chunnts au nid so oft zSproch.

Antworten der anderen Personen

/R.G.
Bestatter. Familienvater.

«Obwohl mer immer so locker seit : «Ja, es isch doch klar, de Tod ghört doch is Läbe. Das weiss me doch.» Er isch ebe wückli nöd bi eim sälber im Läbe. Und das isch das, wo’s au so schwer macht. Will me am Tod kein Platz git, bi sich sälber.»

Antwort lesen