Ich denke er isch es Tabu, will mer sich suscht muess Gedanke mache drüber. Und ganz, ganz villes eifach offe isch und es grosses Frogezeiche isch. Me weiss jo ebe…

Aso has erscht grad miteme Kolleg devo gha, wo ich ihm verzellt ha was du für e Arbet machsch und denn hämmer uns gfrogt obs wirglig e Tabu isch… oder…

Jo für mi ischs nid eso e Tabu, drüber z’rede. -- Villicht, will er relativ oft jetzt – aso au vo dene Krankheitsverläuf, wo ich weiss, das goht zum Tod…

«Obwohl mer immer so locker seit : «Ja, es isch doch klar, de Tod ghört doch is Läbe. Das weiss me doch.» Er isch ebe wückli nöd bi eim sälber im Läbe. Und das isch das, wo’s au so schwer macht. Will me am Tod kein Platz git, bi sich sälber.»

«Ich glaub es isch e kollektivi Verdrängig – es isch villicht au nöd es würklichs Läbe. Will wänn Sie mit Mänsche redäd wo voll im Läbe stönd, wo ganz bewusst ihres Läbe au gnüssed, chönd Sie ide Regel au ganz guet übers Sterbä und dä Tod redä.»

«Hät sicher na tüf inne verwurzlet demit ztue, dass Toti als unrein gultä händ. Mir tüüf i eus immerno drin händ, au es tots Tier, säged all: langs nöd ah.»